اشعار

شـراره می‌کـشدم آتش از قـلم در دست            بگو چگونه توان بُرد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی‌ست            که با نوشـتن نامت شود معـطر دست؟

هرچه می‌گـویـم ز ساغـر بیشتر            می‌زند سـاقـی به من سـر بیشتر

حال سـائل هرچه بـدتـر خـوبـتر            رزق سـائل هرچه کـمـتر بیشتر

آمـده تا عـلـقـمـه اما تنـش نـا هم نداشت           نه علمداری نه یاری بلکه سقا هم نداشت

روبرو با صحنه‌ای شد که شکست از او کمر           بعد از این دیگر حرم خوش قد و بالا هم نداشت

تا ایـنکـه دعـایت بـکـند مـادرِ عـباس            آقـایِ جـهـان باش و گـدای در عباس

فـرزنـد عـلی بوده و فـرزند ادب بود            این دو شده بر شـانهٔ او گـوهر عباس

صدایت را شنـیـدم‌ گریه کردم            بـسـوی تو دویـدم گـریـه کردم
تمـام‌ پیـکـرت تیـر سه پـر بود            تـنت را تا که دیدم گریه کردم

ایـن آب‌هـا شـبـیـه تـو دریـا نـدیـده‌انـد            مـانـنـد دسـت‌هـای تـو سـقـا نـدیـده‌انـد

سرنـیـزه‌ها به قـدِ رشـیـدت نظر زدند            حق داشـتـند خـوش قـد و بـالا ندیده‌اند

بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد            تـا سـیـنـه را نـشـانـهٔ تــیـر بـلا نـکـرد

تا دست رد به سـیـنـهٔ بیگـانـگـان نـزد            خـود را مـقـیـم درگـه آن آشـنـا نـکـرد

از دست روزگار دلـم پُر شکایت است            هرجای پیکر تو خودش صد مصیبت است

گـیــرم نـشـد کـه آب بــرایـم بـیــاوری            سعی‌ات قبول! ساقی من اصل نیت است

امـان نـداده امـان نـامـه‌هـای دشـمن را            کـه آب کــرده درون نــیــام، آهــن را

نخواست جنگ کند آنچنان که میلش بود            که او نخواست در این راه، صحبت من را

اینجـا رسـیـدم تا عـزایت را بـگـیرم            از دستِ سـرنـیـزه لـوایت را بگیرم

حـالا بجـای اینکه دسـتـم را بگـیری            بـاید که زیر کـتـف‌هـایت را بگـیـرم

تو کیستی که حُرمت اسلام بند توست            معصوم، مستِ وصف مقام بلند توست

تو کیستی که معرفتت عین واجب است            دستت به دست فاطمه روز محاسبه است

تا که بی‌دست شدی اهل شجاعت شده‌اند            گرگ‌ها منـتـظر لحـظۀ غـارت شده‌اند

حرمله‌ها پس از این خاطرشان آسوده‌ست            خولی و شمر پس از دست تو راحت شده‌اند

اگر زمین بخورد، عرش را تکان بدهد            کسی که سرو قدش سایه بر جنان بدهد

به او هـمـیـشه مـبـاهـات می‌کند زینب            به کـوه شـانـۀ او تـکـیـه آسـمـان بدهد

از نفـس افـتاد تا آرامِ جـان در عـلـقـمه           ایستاد و بر سرِ خود زد زمان در علقمه

مَشک گریان و علَم افتاد بر خاک و چطور           با لبِ تشنه؛ زمین خورد آسمان در علقمه

تو آن ماهی که خورشیداست محو روی تابانت           خداوند آسـمان‌هارا درآورده به فرمانت

مگر مانند پبغمبر تو هم شق القمر کردی           که می‌خوانند خود را ارمنی‌ها هم مسلمانت

رفته سـقا تا بیـارد مشکی آب از علقـمه            لحظه به لحظه خبر گیرد رباب از علقمه

مثل اینکه در مسیرش مشکلی پیش آمده            چونکه می‌آید صدای الـتهـاب از علقمه

می‌رفت روی دست همه بی‌قرار مشک            خشکـیده بود مثل لب شوره زار مشک

زخمی است تازه بر جگر داغدار مشک            از تشنگی به چشم همه گشته تار مشک

خواستم مشک به دستت برسانم که نشد            یا که آبی به لـبت حـیف بجـانم که نشد

بِین دندانِ من این مشک دلم را سوزاند            سعی کردم نشود خـیـس لـبانـم که نشد

یا غیاث المستغیثین کاشف الکرب الحسین           با تو دارم عهد دیرین کاشف الکرب الحسین
ای برایم عشق تو دین کاشف الکرب الحسین           زندگی شد با تو شیرین کاشف الکرب الحسین

چون که بر دوش گرفته‌ست علم را با مشک            همه گفتند که طفل است به دستش یا مشک؟

حرمله گفت به لشگر همگی گوش کنید            نقطه ضعف دگری نیست در او الا مشک